Sobre o CNI
A nosa
historia
A historia dos Servizos Secretos é tan antiga como a historia. A necesidade de dispoñer de información para entender a realidade ou vencer ao inimigo existe dende o principio dos tempos.
En tódalas guerras, utilizáronse os Servizos de Información para coñecer con antelación os plans tácticos do inimigo. As bases do que hoxe coñecemos como Servizos de Intelixencia, naquel momento intimamente ligados ao corpo diplomático, foron establecidos no século XV polos diferentes Estados italianos. Sen embargo, o seu desenvolvemento exponencial tivo lugar fundamentalmente no período de entreguerras e, en particular, despois da Segunda Guerra Mundial. Despois deste conflito, o uso dos Servizos de Intelixencia xeneralizóuse a outras áreas da vida e da sociedade, co resultado de que os Servizos deixaron de ter un carácter exclusivamente militar.
En España existen numerosos antecedentes históricos do uso da Intelixencia, entre os que destacan os vinculados a acontecementos como a Guerra de Independencia, as guerras Carlistas ou as campañas de Ultramar e Marrocos, aínda que non se mantivo unha liña de continuidade temporal.
Os inicios
- Isabel La Católica
- Carlos I de España
- Felipe II
- Juan Velázquez de Velasco
- Francisco de Quevedo
- El Marqués de la Ensenada
- Jorge Juan (Mr. Josues)
Isabel a Católica
Isabel I de Castela (Isabel a Católica), foi unha figura chave na historia de España durante finais do século XV e principios do XVI.
Durante a súa rexencia, encarou numerosos desafíos aos que fixo frente establecendo unha rede de espionaxe e servizos de intelixencia, empregando axentes secretos e diplomáticos co fin de recopilar información sobre as intrigas políticas, as conspiracións e os movementos dos inimigos da coroa.
También empleó Tamén empregou códigos secretos e técnicas de cifrado para protexer a comunicación confidencial entre os seus axentes e xenerais no campo de batalla. Aproveitou a súa capacidade diplomática para fixar alianzas estratéxicas e obter información de fontes estranxeiras.
Século XV
Carlos I de España
Foi un dos monarcas máis poderosos do seu tempo. Fillo de Felipe o Fermoso e Xoana I de Castela
herdou un vasto imperio que incluía España, Países Baixos, partes de Italia e territorios de América.
Este monarca recoñeceu a importancia de contar con información estratéxica para afrontar desafíos políticos e militares, e manter o seu dominio sobre un imperio tan vasto e diverso.
Os servizos de intelixencia da época eran rudimentarios pero eficaces, xa que existían varias redes de espías e diplomáticos que recompilaban información sobre os movementos doutras potencias, as intrigas políticas internas e posibles levantamentos.
Carlos I empregou varios métodos para obter información, incluíndo o uso de axentes secretos, a interceptación da correspondencia e o uso de diplomáticos como espías.
Século XVI
Felipe II
A España de Felipe II contou cos servizos de espionaxe máis avanzados do seu tempo. A súa extensa rede de espías foi un dos factores polos que mantivo o seu estatus de potencia hexemónica. Ningunha outra nación adicou tantos recursos humanos e materiais á intelixencia.
Carnier, C, (2005), Espías de Felipe II. Madrid: La Esfera De Los Libros
Juan Velázquez de Velasco
Juan Velázquez de Velasco, quen asumiu o liderado dos servizos secretos en 1598,
elevou a Felipe III o seu desexo de centralizar toda a información obtida polos espías ao seu mando, co obxectivo de crear informes útiles para a toma de decisións relevantes.
A proposta de Velázquez foi tan exitosa que foi nomeada como "Espia Maior", un posto que pode ser considerado como un precursor lexano do actual Centro Nacional de Intelixencia (CNI).
Século XVI
Francisco de Quevedo
Francisco de Quevedo, un dos escritores máis destacados do Século de Ouro español,
tivo tamén unha relación intrigante cos servizos de intelixencia, desempeñando un papel importante no ámbito político e de espionaxe de España do século XVII.
Quevedo estivo involucrado en actividades políticas e diplomáticas, e crese que traballou como espía para o Conde-Duque de Olivares,
o poderoso valido do rei Felipe IV de España.
A súa relación cos servizos de intelixencia evidénciase na súa correspondencia e na súa participación nas intrigas políticas da época, e atribúenselle numerosos informes e conspiracións descubertas durante o seu tempo como espía.
Sen embargo, foi encarcerado en varias ocasións polas súas disputas con figuras influentes da Corte e as súas propias ambicións políticas. Con todo, Quevedo deixou un legado duradeiro tanto na literatura como no ámbito da política e os servizos de intelixencia.
Século XVII
O Marqués da Ensenada
O Marqués da Ensenada, Zenón de Somodevilla e Bengoechea, como ministro de Fernando VI, tivo como principal obxectivo fortalecer a posición naval de España e contrarrestar a influencia británica no Atlántico,
considerándoo crucial para a seguridade e prestixio do país.
Para conseguilo, organizou unha extensa rede de espionaxe que operaba nas principais capitais europeas.
Na súa labor destaca a misión, a cargo do mariño Jorge Juan, de obter información secreta sobre as técnicas de construción naval británicas, que foi esencial para modernizar e fortalecer a frota española.
A rede de espionaxe encabezada por Ensenada foi fundamental para obter intelixencia estratéxica sobre os movementos e plans doutras potencias marítimas, o que permitiu a España tomar decisións informadas en materia de política exterior e defensa.
Século XVIII
Jorge Juan (Mr. Josues)
Jorge Juan e Santacilia foi un destacado científico, matemático e mariño español do século XVIII,
coñecido pola súa destacada labor en diversos campos do coñecemento, pero, sobre todo, polas súas contribucións á construción naval.
Jorge Juan e Santacilia participou na mellora do deseño dos buques de guerra españois,
levando a cabo unha misión de espionaxe contra a mariña británica, recompilando información secreta sobre as técnicas de construción naval inglesas.
A pesar da detección da actividade de espionaxe por parte dos británicos, a misión foi un éxito e Jorge Juan logrou regresar a España con valiosa información e máis de medio centenar de expertos náuticos recrutados clandestinamente. Este éxito espertou a ira británica e desencadeou unha serie de acontecementos políticos que levaron á deshonra do ministro español responsable da misión.
O legado de Jorge Juan contribuíu ao rearme naval español e demostrou a importancia da espionaxe nos asuntos internacionais do século XVIII.
Século XVIII
Os inicios
Isabel a Católica
Isabel a Católica
Século XV
Isabel I de Castela (Isabel a Católica), foi unha figura chave na historia de España durante finais do século XV e principios do XVI.
Durante a súa rexencia, encarou numerosos desafíos aos que fixo frente establecendo unha rede de espionaxe e servizos de intelixencia, empregando axentes secretos e diplomáticos co fin de recopilar información sobre as intrigas políticas, as conspiracións e os movementos dos inimigos da coroa.
Tamén empregou códigos secretos e técnicas de cifrado para protexer a comunicación confidencial entre os seus axentes e xenerais no campo de batalla. Aproveitou a súa capacidade diplomática para fixar alianzas estratéxicas e obter información de fontes estranxeiras.
Carlos I de España
Carlos I de España
Século XVI
Foi un dos monarcas máis poderosos do seu tempo. Fillo de Felipe o Fermoso e Xoana I de Castela herdou un vasto imperio que incluía España, Países Baixos, partes de Italia e territorios de América.
Este monarca recoñeceu a importancia de contar con información estratéxica para afrontar desafíos políticos e militares, e manter o seu dominio sobre un imperio tan vasto e diverso.
Os servizos de intelixencia da época eran rudimentarios pero eficaces, xa que existían varias redes de espías e diplomáticos que recompilaban información sobre os movementos doutras potencias, as intrigas políticas internas e posibles levantamentos.
Carlos I empregou varios métodos para obter información, incluíndo o uso de axentes secretos, a interceptación da correspondencia e o uso de diplomáticos como espías.
Felipe II
Felipe IISiglo XVI
A España de Felipe II contou cos servizos de espionaxe máis avanzados do seu tempo. A súa extensa rede de espías foi un dos factores polos que mantivo o seu estatus de potencia hexemónica. Ningunha outra nación adicou tantos recursos humanos e materiais á intelixencia.
Carnier, C, (2005), Espías de Felipe II. Madrid: La Esfera De Los Libros.
Juan Velázquez de Velasco
Juan Velázquez de Velasco
Século XVI
Juan Velázquez de Velasco, quen asumiu o liderado dos servizos secretos en 1598, elevou a Felipe III o seu desexo de centralizar toda a información obtida polos espías ao seu mando, co obxectivo de crear informes útiles para a toma de decisións relevantes.
A proposta de Velázquez foi tan exitosa que foi nomeada como “Espia Maior”, un posto que pode ser considerado como un precursor lexano do actual Centro Nacional de Intelixencia (CNI).
Francisco de Quevedo
Francisco de Quevedo
Século XVII
Francisco de Quevedo, un dos escritores máis destacadosdo Século de Ouro español, tivo tamén unha relación intrigante cos servizos de intelixencia, desempeñando un papel importante no ámbito político e de espionaxe de España do século XVII.
Quevedo estivo involucrado en actividades políticas e diplomáticas, e crese que traballou como espía para o Conde-Duque de Olivares, o poderoso valido do rei Felipe IV de España.
A súa relación cos servizos de intelixencia evidénciase na súa correspondencia e na súa participación nas intrigas políticas da época, e atribúenselle numerosos informes e conspiracións descubertas durante o seu tempo como espía.
Sen embargo, foi encarcerado en varias ocasións polas súas disputas con figuras influentes da Corte e as súas propias ambicións políticas. Con todo, Quevedo deixou un legado duradeiro tanto na literatura como no ámbito da política e os servizos de intelixencia.
El Marqués de la Ensenada
O Marqués da Ensenada
Século XVIII
O Marqués da Ensenada, Zenón de Somodevilla e Bengoechea, como ministro de Fernando VI, tivo como principal obxectivo fortalecer a posición naval de España e contrarrestar a influencia británica no Atlántico, considerándoo crucial para a seguridade e prestixio do país.
Para conseguilo, organizou unha extensa rede de espionaxe que operaba nas principais capitais europeas. Na súa labor destaca a misión, a cargo do mariño Jorge Juan, de obter información secreta sobre as técnicas de construción naval británicas, que foi esencial para modernizar e fortalecer a frota española.
A rede de espionaxe encabezada por Ensenada foi fundamental para obter intelixencia estratéxica sobre os movementos e plans doutras potencias marítimas, o que permitiu a España tomar decisións informadas en materia de política exterior e defensa.
Jorge Juan (Mr. Josues)
Jorge Juan (Mr. Josues)
Século XVIII
Jorge Juan e Santacilia foi un destacado científico, matemático e mariño español do século XVIII, coñecido pola súa destacada labor en diversos campos do coñecemento, pero, sobre todo, polas súas contribucións á construción naval.
Jorge Juan e Santacilia participou na mellora do deseño dos buques de guerra españois, levando a cabo unha misión de espionaxe contra a mariña británica, recompilando información secreta sobre as técnicas de construción naval inglesas.
A pesar da detección da actividade de espionaxe por parte dos británicos, a misión foi un éxito e Jorge Juan logrou regresar a España con valiosa información e máis de medio centenar de expertos náuticos recrutados clandestinamente. Este éxito espertou a ira británica e desencadeou unha serie de acontecementos políticos que levaron á deshonra do ministro español responsable da misión.
O legado de Jorge Juan contribuíu ao rearme naval español e demostrou a importancia da espionaxe nos asuntos internacionais do século XVIII
Historia recente
O SECED centrábase en contrarrestar a oposición ao réxime franquista, respaldando á Organización Nacional Contra Subversiva (OCN). A pesar de operar nun período de transformación, os servizos de intelixencia españois desempeñaron un papel crucial no camiño cara á democracia.
En 1995 foi aprobado o Regulamento de persoal do CESID. Aínda que tivo pouco impacto externo debido ao seu carácter interno, foi fundamental para a profesionalización dos membros dentro da institución.
En maio de 2002, creouse o Centro Nacional de Intelixencia (CNI), sucedendo o CESID, coas súas función e director herdados. Por primeira vez, o CNI tivo recursos para cumprir os seus obxectivos, grazas a dúas leis importantes que regulaban o seu funcionamento.
Unha destas leis, Lei 11/2002, detalla a natureza, obxectivos, funcións e controis parlamentarios e xudicial do CNI. A outra, a lei orgánica 2/2002, establece un control xudicial previo sobre as actividades do CNI que afectan aos dereitos fundamentais. Ademais, en 2002, Dna. María Dolores Vilanova Alonso converteuse na primeira muller en ser nomeada secretaria xeral do CNI.
En xullo de 2009, o xeneral D. Félix Sanz Roldán foi nomeado Secretario de Estado do Centro Nacional de Intelixencia.
En maio de 2022, comeza o mandato de Doña Esperanza Casteleiro Llamazares.
